Canım yanıyor, parçalanıyorum.

Tünele sıkışmış vaziyetteyken etrafıma toplanan ve aralarından bir kaç tane yapışan şeyler beni parçalamaya başladılar. Sanki sindiriliyordum, hemde acılar içinde!

Hissetme duyumun bu kadar fazla gelişmiş olmasını beklemiyordum, hele ki büyümeye devam ettiğim her an, daha da genişleyen ve ufku açılan zihnimin bunu kolaylıkla farkedebilmesini hiç beklemezdim. Zira ben beslenmeye devam ettikçe yeni beceriler ve gelişen zekâya sahip olmak şu halimle bana anormal geliyor. Bedenimin her tarafına yavaş yavaş kontrol kapasitesi kazanıyorum. Ancak hâla özgürce hareket edebilecek seviyede değilim, sadece sürükleniyorum. Hissetmek dışında çevremde olup bitenler hakkında hiç bir bilgi alamıyorum.

Ah! sıkıştığım yerden kurtuldum, acaba daha geniş bir yere mi geçtim? beni parçalayan şeyler de ortadan kayboldular. Şimdi sırada ne var? Daha büyük sindiriciler mi? yoksa daha büyük ben mi? ilerleyen zamanlarda göreceğiz sanırım.