Dünya garip bir yer. Ama benim kadar değil.

Birden bire bilincim yerine geldi, karanlık ve bir o kadar boğucu bir yerde. Kasveti alabildiğine fazla olan bu yerde tek hissedebildiğim şey; bir yerlere sürükleniyor olmamdı. Ne olduğumu bilmiyorum şu anda. Ve ne yaptığımı da bilmiyorum, çevremdeki şeylerden sinyal alabildiğim tek şey hissetme duyum. Birşeylere çarpıyor, bazılarını yakalayıp yiyor ve büyüyordum. Bunları bilinçsizce yapıyordum tabii, henüz kavrayamadığım komutlar bana bir içgüdü veriyor ve ben henüz bir şeylerin farkında değilken beni hayatta tutuyordu. Büyümeye devam ettikçe hissetme duyum daha da kuvvetlendi, nihayetinde tam olarak nerede olduğuma dair fikir oluşturabilecek kadar. Hissettiğim ilk şey, bir yere sıkışmış olmam, hafif hafif de hareket ediyorum, muhtemelen bir "tünel"deyim.

Tünel? ben bu terimi nereden biliyorum? Hatta düşünmeyi, fikir üretebilmeyi ve zihnimin içinde konuşabilmeyi nasıl yapabiliyorum? Doğrusu, zihnim var mı ki?
Her neyse bunları sorgulayarak hiç bir yere varamam, oluruna bırakıp devam etmekten başka çarem yok.