Az önce düşünüyordum da merak ediyorum hala. Acaba en son ne zaman gerçekten mutlu oldum?En son ne zaman doyasıya güldüm sonunu veya başını düşünmeden? 3 ay geçmiş tam 3 ay. 3 ay önce tam şu sıralarda bammmmbaşka bir evrendeydim sanki. Nasıl bu kadar değişebilir ki her şey kafa yapım 3 ayda nasıl sıfırlanabilir?? Yapmak istediklerim var dedim. Upuzun bir yolculuk beni bekliyor dedim, oluyor bu iş dedim. Olmadı. Olsun dedim varmış bunda da bir hayır. Şu anda da istediklerini yapmak için elinde güzel bir fırsat var dedim yeni bir yolu seçtim. Başlayamadım. Öyle taktan bir hal aldı ki bu durum her gün beynime dolan o kodumunun fikirlerini tek tek gebertesim var. Beynim git gide doluyor. Uzun zamandır planladığım o huzuru yaşayamıyorum. Hak ettiğimi düşündüğüm o mutluluğu hissedemiyorum. Ve ayrıca işlerin daha da taktan bir noktaya gideceğini bilince hareket de edemedikçe daha çok kilitleniyorum. Bazen her şey çok basit geliyor. Oluyor işte geliyor o müthiş düzen diyorum kendi kendime. Sonra pufffff birkaç gün içinde sil baştan.
Olmak istediğim kişilerle olmak istediğim yerde değilim ve yalnızım. Ve hatta uğruna normalde pek bir şey vermeyeceğim şeyler için bütün zamanımı feda ediyorum. Bu böyle mi devam eder bilmiyorum. Henüz yolun daha çok başındayım doğru kesinlikle bir şeyler değişecek. Eğer bulunduğum durumdan daha kötüye gidecekse açık ve net abi 6 seneyi bitiremeden cesetim çıkar. Bunu yaşamak istemiyorum zihnimi boş tutmak istiyorum ama nafile. Eğer kendimi biraz gevşek bırakırsam her şeyi gibtir edip gülümsememe bakarsam geçici bir süre rahatlayacağım. Ama sonrası yine aynı kavşak. Bunu bilmek şu anda gibtir edebilme yeteneğimi de kilitliyor ve welcome to paradox.
Yazacaklarım bu kadar daha fazlasını kafamda toparlayıp yazamıyorum yeter. Ama şunu bil ki hayatım yine de seni çok çok seviyorum. Seni ve senin gibi olanları çok seviyorum. Kal sağlıcakla...