Yıl 2130
Ben artık 10 yaşındaydım. Annem ile babam siyasetçiydi. Onların annesi ve babası mühendis ya da elektrik işleri ile ilgileniyormuş. III. Dünya Savaşında kaybedilen o uçuk teknoloji aslında dünyada sadece 3 noktada var. Biri bizde fakat bunu dışarı açıklayamıyoruz.
Evde gezinirken annem ile babamın konuşmasına denk geldim.
Annem:A Babam:B
Annem kendini yerden yere atıyordu. Babamın kaşları ise çatıktı. Gergin olduğu belliydi.
A:Bunu Tuğrula yapamayız! Ben onu asla devlete teslim etmem! Gerekirse farklı bir şekilde sisteme girer ama asla orduya giremez!
B:Başka çıkış yolu bırakmadılar ama?
Babamın boğazına sarıldı.
A:Bazen inisiyatif almak gerekir. Düşün! Bir şeyler düşün! Bu düzende bir çocuk nereye gidebilir?
Babam iki eliyle annemi yere itti.
B:Beni rahat bırak da düşüneyim.
Annem yerde mırıldanmaya başladı.
B:Buldum! Tuğrul eğitim kampına gidecek.
A:Eğitim kampı mı? Olamaz! Kesinlikle olmaz!
B:Çok iyi bir fikir. Oğlumuzu korumak istiyorum ve bunu böyle yapmalıyız. Başka yolu yok.