O geceyi orada saklanarak geçirdik. Ertesi gün Nergiz beni ve Öğretmenin cesedini at arabasına bindirdi ve evime doğru yola çıktık.
N:Ben buralara hiç gelmedim. Nasıl?
Güldüm.
I:Burayı kimse bilmiyor ki. Gazeteler bile eski tarihli.
N:Muhteşem bir yere gideceğim gibime geliyor.
I:Öğretmen için son görevimiz bu.
N:Bu Öğretmen, kimse adını bilmiyor mu?
Tekrar güldüm.
I:Hayır, onun gizemi her şeyi. Sadece şehirdeki yardım ettiği insanları gördüm. Bu bana onun için nasıl birisi olduğu hakkında bilgi verdi. Bu bana yeterli.
Yolculuk devam etti ve Nergiz Ablayla artık ablam olmuştu muhabbetimiz ilerlemişti. Öğretmenin yardım ettiği insanlara yardım edeceğini ve hatta annemi tedavi ettireceğini de söylemişti.