Cebimde ilaçların tekine yetmeyecek para vardı bu yüzden onu dolabından alıp cebime atmalıydım. Şimdi ise Öğretmeni bekliyordum. Beni otelden alıp alışverişlerin ve tabii hırsızlığın zirvede olduğu ve halkın yoğun fakir tabakasının uzmanlaştığı olayın tam merkezine bırakacaktı.
Her yerden at arabası geçiyordu fakat Ögretmenden herhangi bir iz yoktu. Otele geri dönüp kafesinde bir şeyler atıştırdım. Ardından tekrar kafeye çıktım. Gelen at arabasında Öğretmen vardı.
Ö:Hadi Irmak! Seni böyle yalnız bırakmak içimden gelmese de gidiyoruz.
Arabaya bindim. Ortamda gerginlik hakimdi. Sanki fırtına öncesi sessizlik gibiydi. insanlar zaten mutsuz ama bu şekilde durum içler acısı.
Nihayetinde vardık ve ben arabadan indim. Doğruca eczanenin yolunu tuttum. Reçeteli ilaç filan yok, doktor ne derse o ve ayrıca kendi isteğinle aldığın ilaçları ödersin kasada. Eczane sadece aracıdır. Raflara yöneldim. Pahalı olanları el çabukluğuyla cebime attım. Ardından parasını verecekleriminkiyle kasaya yöneldim. Aldım ve mekandan ayrıldım. Şimdi Öğretmenin bana elbise al dediği parayla elbise almaya gidiyorum.