Kızlarla kavgamın ertesi günü okula gittim tekrar. Pek istemiyordum gitmeyi ama gitmek zorundaydım. Öğretmenim boşuna uğraşmıyordu benim için. Bir emeği vardı ve bu emek asla boşa gitmemeliydi. Benim emeklerimin sonucu annemin ölümü ile sonuçlanacaktı bunu değiştiremezdim ama onun için iyi bir hayat sunmaya çalışmam gerekiyordu. Bu benim dünyadaki vazifem sonra ne olursa olsun. Yüz ve beden güzelliğim neye yarar bazı şeyler yokken. Babam yokken, annem hastayken. Hayat gerçekten çok acımasızdır ve haline şükretmeyi bilen her zaman kazanır. Benim gibi garanti durumu olanlar hariç.
Aklım hala ettiğim küfürdeydi. Sinirlendikçe küfür ettiğim birkaç andı, o an. Öğretmenim bütün gerginliğiyle bana doğru geliyordu.
Ö:Irmak, odama gel.
Okulda tek öğretmen vardı ve kendisi aynı anda müdürdü. Çift maaş aldığını tahmin ediyordu herkes. Odasına gittim peşinden.
Ö:O küfür yakıştı mı?
Konuşmadım.
Ö:Senin gibi özel bir kıza hemde.
Konuşmadım. Kafamı eğdim.
Ö:O kızlar neden geldi oraya?
I:Herkes bana bakıyormuş. Güzelmişim. Beni yüzümle tehdit ettiler.
Ö:Evet güzelsin tabii fakat bu yüzünü tehdit malzemesi yapmaz. Ben halledeceğim bu olayı tamam mı?
Konuşmadım. Utandım.
Ö:Hadi sınıfına kızım.
I:Peki öğretmenim.