Okul çıkışı eve koşup anneme baktım. Evde üniformalarımdan kurtuldum. Anneme ilaçlarını içirdim. Her gün daha kötü oluyordu. Çok zayıflamıştı fakat dirayetliydi. iyi dayanıyordu. iş giysilerimi giyip bakkala gittim. Bakkalın sahibi gelmişti bu sefer. Hayta oğlu yoktu. Yaşı 31 fakat benim gibi 15 yaşındaki bir kıza yürümekten çekinmeyen pisliğin biriydi. Yani bana göreydi bu çünkü birkaç vukuatını görmüştüm.
B:Bakkal Sahibi
B:Irmak kızım artık benim oğlan laf dinlemiyor benden. Birkaç da duyum almıştım zaten seni rahatsız ediyor filan diye. Doğru mu?
Çekinmiştim. Kısık bir sesle.
I:Evet efendim.
B:Onu dert etme kızım artık. O şehirdeki dükkana bakacak. Senin neler yaşadığını tüm mahalle biliyor. Biz senin yanındayız bunu unutma kızım emi.
I:Teşekkür ederim efendim.
B:Yakında şehirde ikinci dükkanımı açacağım ve burayı satmak durumunda kalacağım kızım.
I:Üzüldüm. Ne diyebilirim bilmiyorum.
Bakkal sahibi içten bir gülümseme ile bana baktı ve bakkaldan çıktı.