Yapacak bir şey bulamadık. Simitçiden simit aldık,bir parkta oturduk. Simit yerken omzunu bana yasladı. Vardır ya o meşhur filmlerdeki sahneler.O sahnelerden birindeydik sanki, içimi anlatılamaz bir endişe kaplıyordu.Ne olacaktı şimdi?
Ya Uriel,
Meryem olsaydı?
Ne olurdu o zaman?
Ne olacaktı ona?
Ne yapacaktım?
Yapamazdım.
Elimden gelmezdi.
Beceriksiz adamın tekiyim ben.
Aklını gibeyim.
Ben de.

ihtiyar geldi aklıma, ne yapıyordur acaba? Umarım uçurumdan ayağı falan kaymıştır da sonsuz bir mağaraya falan düşmüştür. Rahat bıraksın beni.

Acaba, uyarmalı mıydım Meryemi?
Ya Uriel değilse?
Bana deli gözüyle bakardı kesin.
Ve soğurdu benden.
Bu riski alamazdım.
Meryem hayatımda güzel olan tek şeydi.
Orta halli bir apartman ve bomboş bir hayattan farklıydı Meryemle olmak. Mutluluk veriyordu bana. içimi anlatılamaz bir his kaplıyordu. Sözcükler birbirine karışıyor, söyleyecek söz bulamıyordum.
Sanırım deneyecektim.
Birini öldürecektim.
Ve bunu Meryem e de anlatmalıydım.
Ama anlatırsam,
ve o Urielse,
Beni oracıkta öldürürdü.
Meryem,
beni öldürür müydü?
Öldürmezdi herhalde.
Belli olmazdı.
Riske atamazdım.
Sonsuz bir karanlık,
Gitmek istemiyordum oraya.
Sanırım her şeyi öğrenmenin tek bir yolu vardı artık.
iş işten çoktan geçmişti.Şeytanla bir anlaşma imzalamıştım.

Denemek tek yoldu...