sonra işte, madem batırdık, temelli kapatalım diye projeyi hepten askıya aldım... zamanla da hevesi geçti zaten... ama senin değerin hala aynı... bundan tamamen ayrı konu...

velhasıl, şimdi kendi halimde boş boş yaşıyorum... insanlardan uzaklaştım, ormanlardaki gizemli yaratıklara dönüştüm... adımı kaybettim, karakterim yarım kaldı, bozuldu... ama artık her şeyi olduğu gibi kabul etmeye başladım... kasmıyorum hiç bişeye... kimseye zararım dokunsun istemiyorum, zaten zarar verebilecek pek kimsem de kalmadı... en azından içim rahat, sana karşı da daha netim... bu da beni mutlu ediyo, lafı eveleyip gevelemenin, kimseyi oyalamanın bi anlamı yok, neyse o...

ama hala canım sıkılıyo...

bi yandan da içimde ukte kaldı, değer verdiğim iyi insanlar... belki de dünyaya geliş amacım budur, gerçekten iyi olan insanları seçip onları hayallerine kavuşturmak...

hayattayken nafile olmayacak belki de tek şey, iyi insanların güzel hayalleri... hem dünyayı güzelleştirir, hem de insanı huzur içinde öldürür...

ben... sanırım sadece gülümsemek istiyorum...

ne biliim...

umarım her şey çok daha güzel olur... hatta belki buna benim de bi faydam dokunur...

ben bi yok oliim, kafamı topliim... sonra en baştan bi daha başliim... umutsuzluk da yok, yenilmek de... ne var, iyilik var...

dönüyom dolaşıyom aynı yere... sal gitsin, kasma... yardım et, gerisine karışma... zorlama da, her şey olacağına...

bkz: birden bire gelen hayatı sevme hissi...

sana gelince, hala aynı yerdeyim... sen ne istersen o... bu konuyla ilgili senin tasarrufun haricinde bişey yapmayı düşünmüyorum...

uyyim de yarın yeni bi gün olsun... eleştirmek yerine hataları kendi başıma düzeltmek daha doğru gibi, hem kalp kırmıyorum, hem de dünya sayemde güzelleşiyo...

şu an ruh halim böyle, bi de yağmur yağsa gecenin dördünde, tam olacak: https://youtu.be/MfxfpEi8S3M