içimden bir şeyler koptu sanki, söküp aldılar kalbimi ciğerimi.. Ama kal demedim beyler, diyemedim. Onun da hayatını gibmek istemedim. Belki her şey güzel olurdu, ama o ana kadar hiç birşeyi güzel bitirememiştim. Her çıktığım yolda, benimle yürüyenleri, bir şekilde hayatıma girenlerin hepsini gibip atmıştım. Hem fiilen, hem mecazen. Fulya benim kanadı kırık serçem.. Onu bu kadar iyi ettikten sonra, bir de ben kolunu kanadını kıramazdım. Tamam değiştim, uslandım ama, henüz test etmedim. Kriz anında neler yapabilirim kestiremiyorum hala. Ben içimde bunları düşünürken o soru geldi..
- Seninle kalmamı istemez misin ?
+ Bebeğim.. isterim tabiki, neden istemeyeyim. Ama bu büyük bir risk değil mi ? En çok ta senin için ? Benim şuan evlenecek durumum yok, hala öğrenciyim. Hadi sonraya bıraktık değilim, zamanın neler getireceği belli olmaz.. Bu ucu görünmeyen bir yolculuk olur. Belki bana bir şey olmaz ama, işler kötü giderse sen çok üzülürsün ve ben bunu asla kaldıramam.

Sanırım geçmişte yediğim taklardan ders çıkarmıştım. Bir kere ailesini karşısına almış ve birisine kaçmış ve kaçtığı eve tekrardan dönmek zorunda olan bu kızı, bir de ben vuramazdım. Buna hakkım yoktu..