Fulya'nın kendi hayatıyla ilgili anlattıkları beni derinden etkilemişti. Aynı zamanda kendi hayatımı ve ailemle olan ilişkilerimi tekrar tekrar düşünmeme sebep olmuştu. Onun yaşadıkları benimkinden daha ağırdı, yaptığı hata benimkilerden daha büyüktü (ailesine karşı yaptıklarından bahsediyorum) ama o bunları aşmıştı. Çünkü kabul etmişti. Olgunlaşmanın ve hayata tutunmanın ve kendini geliştirmenin en temel yolu, hatalarını kabul etmektir. Ben ise hatalarımı asla kabul etmiyordum. Yaşadığım her olayda, yediğim her takta, mutlaka suçlu başka birileri vardı. Her defasında kendimi aklayacak bazı gerekçeler uyduruyordum. Bunları 2-3 gün sürekli düşündükten sonra bir akşam annemi aradım..
+ Anne nasılsın ?
Kaç senedir aramıyorum.. Kadın şaşırmıştı.
_ iyiyim oğlum, bir şey mi oldu ? iyisin değil mi ?
Bana bir şey oldu da ondan aradın sanmıştı.. Gel de kahrolma..
+ iyiyim anne.. iyiyim.. meraklanma.. öyle aramak istedim.. aslında konuşacak şeylerim var.. gelince de konuşuruz ama ben bir iki cümle söyleyeyim şimdii.. Özür dilerim anne, çok özür dilerim. Çok üzdüm sizi. Kusurlarımı kabul edemedim, sanki beni hatalarımdan, kusurlarımdan dolayı sevmeyeceksiniz gibi geldi.. öyle düşündüm. sizin beni sevmeme ihtimaliniz beni delirtti. Artık kabul ediyorum anne. Evet abim çok sakin, efendi bir adam. iyi de bir abi aslında.. Ben öyle değilim anne. Kanım biraz hızlı akıyor. Çabuk sinirleniyorum. Evde sıkılıyorum. Evet sigara içiyorum, içki de içiyorum. Belki birgün bırakırım anne ? O zamana kadar sabredin olmaz mı ? Ama benim de iyi yönlerim vardır değil mi sevecek ?
Annemi hiç o kadar ağlarken görmemiştim. Bu sefer üzütünden değil, sevincinden ağlıyordu.
- Deli oğlan sen bizim göz bebeğimizsin..