Fulya'nın büyük bir üzüntüyle anlattığı bu hikaye adeta kanımı dondurmuştu.. O da son cümlesinden sonra susmuştu.. Devamında sordum :
- Peki sonra ?
+ Sonrası işte bir gün ayrılmaya karar verdim. Ona da söyledim bunu. Yine dövdü, hatta eve kilitledi. Sen benimsin hiçbir yere gidemezsin dedi. Bir süre daha tecavüz etti. Ama bir gün kaçtım.
- Nereye kaçtın ?
+ Evime döndüm.
- Sizinkiler ne dedi peki ? Anne babandan çekinmedin mi ?
+ Ben onların kızıyım yakışıklı, ne kadar hata yaparsam yapayım, beni atacak yada sevmekten vazgeçecek halleri yok ya! Babam bir kaç gün surat salladı ama yumuşadı sonra.

Bilmiyorum beyler Fulya'nın bu son cümlesinden sonra beynimde şimşekler çaktı. "Ben onların çocuğuyum, ne kadar kötü olursam olayım beni atacak halleri yok ya! "

Fulya'nın bir kız kardeşi, bir de erkek kardeşi vardı. ikisi de evliydi ve düzgün bir hayatları vardı. Evden tek manyak bu çıkmış, benim gibi.. Ama o bunu umursamıyordu. Evet hataydı diyor.. Ve ben bu hatayı yaptım. Dünyanın sonu mu ? Evet dünyanın sonu değil.. Ne kardeşlerinin hayatını nede anne babasının onlarla ilgili düşüncelerini sallıyordu.. Bu onların hayatıydı, onu ise kendi hayatı ilgilendiriyordu.