O dönem yaşadığım ruh halini tasvir etmekte zorlanıyorum inanınki zorlanıyorum beyler. Hayatta hiçbir şeyim amacım ve gayem kalmamıştı. Anne ve babamın gözüne girmek için çıktığım bu serüvende sonuç olarak onları da kaybetmiştim. Hayatıma girip beni gerçekten seven bir sürü insanı da kaybetmiştim. Bu saatten sonra başarılı olsam ne olur ? Sanırım insanların hayattaki başarılı olma çabaları bu yüzden. Yapayalnız birisi neden çok başarılı olmak için çabalasın ki ? Hele ki son olaydan sonra asla babamdan para isteyemezdim. Bu sebeple işimi asla boşlamadım. Moskova'da Automechanika fuarına katılma kararı aldı şirket. Fuar zamanı derslerle çakışıyor, 4 gün sürecek fuar, gitti geldi mecburen 1 hafta yokum. Tüm devamsızlıklar sınırda, fuar Rusya'da gitmiyorum desem olmayacak. Gidip hocalarla konuştum, durumu izah ettim. Müge yüzünden bana takan o 3 huur çocuğu hoca dışında , diğerleri beni seviyordu. Herşeyi geçtim rusçayı kullanarak iş yapıyordum, bu bölüm için övünülecek birşeydi. Tüm hocalar saolsunlar anlayış göstediler, hatta çok sevindiler. Devamsızlığı kafaya takma.. Ne güzel bir cümle. Ama o 3 huur çocuğu, aralarında anlaşmış gibi, "özel hayatınız beni ilgilendirmez, dönem sonu devamsızlığın geçmiş olursa kalırsın"
Dün yediğin hurmalar, bugün zütünü tırmalar. tak var gibi bütün devamsızlıklarını kullanırsan olacağı bu. Yapacak birşey yoktu beyler, o fuara gidecektim. Hem iş için zorunluydum, hem de gerçekten istiyordum. ilk yurt dışı deneyimim olacak bu..
Sonuç itibariyle gittik. Moskova hakkında düşüncelerimi belki daha sonra anlatırım. Metrosuna hayran kaldım, hayran kalınmayacak gibi değil. Onun dışında genel izlenimlerim negatif.. Am gibemedim, çok çabaladım işin gerçeği. Ama denk getiremedim. huur gibmekte istemedim.. Sonuç olarak 3 dersten kalmıştım, devamsızlıktan..