Allah'tan ilk başlarda üretimle çok fazla muhattap olmuyordum. Ama genel anlamda kobi bile olsa böyle bir ofis ortamında çalışmak zor iş. Aşırı duygulardan kaçınmak gerekiyor. Ben ise çok fevriyim. Memur gibi çalışıp sosyal hayat kurmakta zor işmiş.. Hiçbir tak yapamadığım için kazandığım paralar da banka hesabında birikiyor, evden son aylarda para istemiyordum.

Okul açılınca bu tempo benim için biraz daha zorlaştı.. Sabah 08:00 derse git, 14:30 bitince hemen tramvaya bin işe git, akşam 18:00\'de çık, eve git saat 19:00.. Yoruluyordum. Eskiden Ecemi yurduna zütürür getirirdim, artık onu da yapmıyorum. Kız kendisi geliyor, sonra kendisi gidiyor. Yada kalıyor benimle. Bu yoğun tempo sınıftaki ve okuldaki problemleri bir nebze olsun unutturmuştu bana. Yine de 3 tane hoca benden nefret ediyordu.
iş yerinde zorlanıyordum beyler. Bir hata yaptığım zaman büyük bağırmalar olmasa da Erkin abiden yada patrondan laf yiyordum, çok zoruma gidiyordu. O güne kadar hayatımdaki problemleri hep tek bir yolla çözdüm. Döverek. Bana büyüdüğüm ortam bunu öğretti. Ya döversin, yada dayak yersin. Dayak atan galiptir. Ne zaman laf yesem, gayri ihtiyari yumruklarımı sıkıyor, kendi kendime içimden ("sakin olum.. sabret olum") diyordum. Ama bu hal ve hareketlerim dikkat çekiyormuş ve Erkin abi bu sinir ve fevrilik "açığımı " aklının odalarına ileride kullanmak üzere kaydetmiş.. Bunu canım yanarak tecrübe edecektim.