Müge'nin durumuna çok üzülmüştüm. Başlarda ayılıp bayılırken ilgi çekmeye çalışıyor, çingenelik yapıyor beni rezil etmeye çalışıyor derken, bildiğim okulu bırakmıştı kız. Müge'nin sınıftaki diğer yakın arkadaşları, 7-8 kişilik bir grup Ecemle ve benimle konuşmuyorlardı. Sınıfı toplasan zaten 20 kişi yok. Nerdeyse sınıf 2'ye bölünmüştü. Ne derslerden ne okuldan gram keyif almıyordum. Artık günlerimizin büyük çoğunluğunu Ecem'le beraber geçiyor, sürekli dersleri asıyorduk. Tüm devam haklarını sonuna kadar kullanıyorduk. Ecem'i bulduğum her fırsatta mıncıklıyor, elliyordum (tramvay, sinema, park vb. ) Evsizlik büyük dert..

Yaklaşık 2 aylık sürekli böyle geçiyor, evde ise durumlar iyice karışıklaşıyordu. Duygu'yla aramız çok kötüydü ve benim bu hallerim onunda sinirlerini yıpratmıştı ve o eski saygılı ve ince kız hırçınlaşmaya başlamıştı. Bu da kavgaları arttırıyor, tabiatım gereği asla alttan almıyordum. Hatta bir fikir kafama çakılıp kalmıştı. "inceldiği yerden kopsun"

Sürekli inceliyordu zaten, kopma ise Duygu'nun bizi Ecem'le aşırı samimi şekilde görmesiyle oldu. Biz parkta Ecem'le yiyişirken o da çocuğu gezdirmek için çıkartmış. Bizi gördü. Hiçbir şey söylemedi, çocuğunu alıp ağlayarak uzaklaştı. Allah'tan Ecem birşey çakmamıştı. Bir bahane uydurup ayrıldım parktan ve eve geçtim. Eve gittiğimde Duygu çoktan hazırlanıyordu. 5-10 dk kadar bekledim hiçbir şey demeden. O da bana demiyor, sadece ağlıyor ve toparlanıyordu. En sonunda dayanamadım.
+ işin aslını astarını sormayacak mısın ? Bu kadar basit mi ? Hemen gidiyor musun ?
- Bize bunu nasıl yapabildin.. diyebildi.. Diğer söyledikleri ise hıçkırıklarıyla kesilmişti. Antalya'da ayrıldığım zamanki haline dönmüştü Duygu. Belki biraz uğraşsam, af dilesem gitmezdi. Ama uğraşmadım. Kalma bile demedim. Vurdum kapıyı çıktım. Daha öncelerine gerek yok, ama tam o ana geri dönebilmek için nelerimi vermezdim..