yalnız şu 'çok nazik ve kültürlü' lafı beni az güldürmedi amk. sonradan öğrenilmiş nezaket kurallarını başarıyla uyguladığım esnada tıpkı benim gibi 'gerçek bir beyefendi' olan salon erkeği babamı düşünüyordum. ayda bir kestiği sakallarına yemek artıkları bulaşmış, beyaz atleti pislikten griye dönmüş vaziyette evdeki tek kanepede tek başına oturur ve arada rakıya bahçeden buz getirmemiz için bizi tekmelerken ondan öğrenmiş olmalıyım bütün bu nezaketi, evet evet böyle olmuş olmalı.

günün birinde yüksek bir mevkiye gelmiş olursanız, sınıf dahi atlasınız tek bir şeyi asla unutmayın,ve zütünüz kalkmaya başladığı an kendinize hatırlatın beyler:
çocukken nereye sıçtığınızı. çocukken temiz bir klozete sıçıyorduysanız ve ayaklarınız tüylü bir banyo halısına basıyorduysa tamam kalksın zütünüz.ama eğer benim gibi bahçede bulunan, esasen bahçeye kazılmış bir çukurdan başka bir şey olmayan fakat sonradan tahta ile örülerek helaya benzetilmiş bir şeye sıçıyorduysanız, asla gerçek bir beyefendi olamazsınız.bir gün yağmurda boyanız akıverir. sonra rezil olursunuz. benden söylemesi.

aşağı yukarı yedi-sekiz yaşlarındaydım. günün birinde şu bizim en nadide carrera mermerleriyle döşeli tuvaletmizin kapısı açıldı ben tam işimi görmek üzereyken. mahallenin bütün binleri karşımdaydı.tam bir bela olan ilyas adlı huur çocuğu beni donum aşağıda olduğu halde sürükleyerek dışarı çıkardı. kollarımı ve bacaklarımı tutuyorlardı,ben yaygarayı basmıştım tabii.'gibimin de sarı olup olmadığını' merak etmişler.bir müddet gülüp eğlendikten sonra bıraktılar beni.o günden sonra paranoyak olup tuvalete gece girdim hep.

başka bir gün de (bu olay üzerinden çok geçmeden) sabahın köründe okula giderken biri suratıma bir şey fırlattı. kocaman ve ağır bir şeydi, sendeledim mi yere mi düştüm şu an hatırlamıyorum.bir kedi ölüsüydü, şişip davul gibi olmuştu hem de.sarı bir kedi. sonra binler ortaya çıktı, yine bir hayli eğlendiler. gün boyu leş kokusu burnumdan gitmedi...