bir gün denizin ortasındayken, kayığımda yapayalnızken bir ses duydum. öyle tatlı, öyle yumuşak bir sesti ki,adeta kulaklarımı okşuyordu. benim küfür ve ağıt duymaya alışkın kaba kulaklarıma dolamaması gereken bir sesti. adeta bir an önce gibtir olup gitmem konusunda beni uyarıyordu. kendime hakim olamadım. sesin geldiği yöne başımı çevirdim. ipek saçlarıyla bir denizkızı şarkı söylüyordu. eğer okumayı bilseydim, denizkızlarına asla yaklaşmamam gerektiğini de bilirdim.ama bilmiyordum. kör cahildim. yaklaştım. gözlerimin içine bakıyor,tam olarak bana söylüyordu şarkısını. cahil ve kaba saba bir balıkçı ne yaparsa onu yaptım. aşık oldum.ah şu okumayı bilseydim.. denizkızlarının balıkçıları sadece ilginç,ve onlardan farklı olduklarından dolayı çekici bulduklarını, babalarının kristal sarayı dışına çıkmak ve gerçek dünyayı görebilmek için onları kullandıklarını bilirdim okumayı bilseydim. bilmiyordum, bilmiyordum.. onunla seviştim. artık benim için çok geçti. suya atlayıp giderken bir şey diyemedim. elimi uzattım, tutamadım. ipekten bir kuyruk okşadı avucumu,o kadar. zehrimle suyun ortasında kalakaldım.o günden sonra hep onu aradım.tam umudu kesmişken, deniz kıyısında altın saçlı bir bebek gördüm. hayal değildi. bebek babası olduğumu idda ediyordu.'benden olamayacak kadar güzelsin' dedim ona.'annemin sihrinden' dedi. elini tutmak istedim, suya atladı o da.sonsuza kadar yok olup gitmişlerdi. hayal görmediğime dair bir kanıtım var:göğsümün ortasındaki kocaman boşluk. elimi içine sokuyorum, arka taraftan çıkıyor elim. insanlar boşluğuma kafalarını sokup fotoğraf çektiriyorlar.