Yolda ilkay hiç görmediğim kadar neşeliydi, arabanın camından kafasını dışarı çıkartıyor, müzikle dans ediyor, bilmediği hiç dinlemediği çalan şarkılara eşlik etmeye çalışıyordu. Ben ise kaybettiği hazineyi yıllar sonra bulmuş bir korsan gibi dingin ve huzurlu şekilde arabayı sürüyordum. ilkay’ların evinin önüne geldiğimizde durdum ve öylece bakıştık. Kaç dakika bakıştık hatırlamıyorum ama sanırım aşık olmuştum. Ve karşımda aynı aşkla bakan gözleri görüyordum.
Eve doğru yola koyuldum ama öncesinde bir petrole girip arabayı yıkamam gerekiyordu. iç dış temizledikten sonra gece saat 01:30 gibi eve geldim, sessizce girip odama çekildim ve o günü düşündüm. Düşümde bile göremeyeceğim bir gün yaşamıştım. Bu bir lanet miydi, mucize mi ? Aklımdan ilkay çıkmıyordu ve bu durum beni aslında korkutuyordu. Onu gibişimi defalarca düşündüm, gibim elimde uyuyakalmışım.

içimde şefini kaybeden bir orkestranın hüznü var, dışımda Charlie Chaplin gülüşü..