Bizzat 3 seneye yakın yabancı ülkelerde kaldım, buna yunanistan, slovakya, rusya, hırvatistan, italya, ingiltere, amerika gibi ülkeler dahil, evet orada ahmet abiler yok, ama eğitim ile o açık kapatılmış, bir ahmet abi aratmıyorlar sana, hele de kültürlerinden bir şeyler kapmış isen onların humorundan yaşam tarzlarından bir şeyler kapmış isen onlarla aynı ortama karışıp vakit geçirebiliyor isen gayet de mutlu mesut oluyorsun.

Ayrıca başına gelebilecek bir şeyde seni savunabilecek sağlam bir hukuksal yapı ve adil kanunlar var.(bazı slav ülkeleri hariç)

Senden istenilen tek şey sorun çıkartmadan yaşaman.

Peki burada o düzen ve intizam var mı?

Adalet seni layıkıyla koruyabiliyor mu ?

Halkın saçma sapan bağnazlıklarından kurtulup, bir fikre tarafsızca yaklaşıp değerlendirebiliyor mu ?

Aslında konuştuklarımız ortak paydada şeyler ama benim derdimi anlatış şeklim, biraz daha kısa, öz ve tümdengelimci bir ifade şekli.

Sonuç olarak, ülkemin kültürü güzel ama insanı bu kültüre dahil olmamak için çırpınmakta, örneğin müslüman bir toplumuz kur-anın ilk sözü, "oku" okuyor muyuz ? hayır.

"Seni benim adım ile kandırandan sakın" diyor, sakınıyor muyuz ? hayır.

Ülkede eline kur-an'ı alan kendini mehdi sanıyor, böyle daha çok örenği var saymakla bitmez, anlayacağın.

Bundandır bu ülkenin insanına ve kültürüne serzenişim, yoksa ülkemi de severim, kültürümü de.

Ama artık toplumumuzun leşliği midemi bulandırıyor.