Düşününce karakterimde yanlış olan bir çok şey vardı
Hayatımda en çok güvendiğim insan bir anda en büyük korkuma dönüşmüştü bir daha kimseye güvenememiştim
Sevdiklerim beni istememişti ağlayıp anneme koşmak istemiştim annem orada değildi
Ailem dediğim insanlar bana hiç değer vermemişlerdi
Bir yardım çığlığı atarken büyürken vakit çok geç olmadan kimse yanımda olmamıştı
Aile kavrdıbını anlayamamıştım sosyal birisi olamamıştım aşkı tadamamıştım mutlu olamamıştım sadece sevmediğim bir kaç insanla bir yerde beraber yaşamaya mahkum edilmiştim.
param parça yetirştirdim bu hayatı elimden geldiğince. Tek başıma da elimden pek bir şey gelmemişti belli ki çünkü dökülüyordum oraya buraya.
insanlar sahip oldukları gücü bir birlerinden bulurlardı bir birlerinden alırlardı bense yapa yalnızdım ve tekrar bir insan olabilmem için çok geçti