Bu azap sürerken bazen hafifliyordu. Dışarıda annemin babamın arkadaşlarımın ağlamaklı seslerini ve okudukları duaları duyuyordum. Oysa onlar attığım çığlıkları duymuyorlardı. Br kadar acı bir şey... O anlarda azap hafifliyor ya da tamamen duruyordu. Bir zaman sonra ne bir dua ses kaldı etrafta. Azap hafifledi ve ruhumu mezarımın üstünde buldum tekrar. Gözlerime inanamadım... beni dün gömerken mezarıma attıkları selvi büyümüş, kocaman bir ağaç olmuştu. Etraf tamamen değişmiş mezarlığı otlar ve yabani hayvanlar sarmıştı. Etrafta garip giyimli değişik insanlar... garip şekilli binalar ve araçlar... erkek gibi kadınlar ve kadın gibi erkekler... karşı balkonda alenen ilişkiye giren bir çift gördüm. Ne olmuştu ne kadar zaman geçmişti. Aman Allahım dedim... benim için 1 günlük azapken dünya belki 100 yıl daha yaşlanmıştı. O an kulaklatı yırtarcasına bir ses duydum. Duyduğum sesin yarattığı korku ne kabirdeki gibiydi ne de ölürkenkine benziyordu. Acı içinde çöktüm. Birden her şey sarsılmaya başladı ve herkes etrafa kaçışmaya başladı. Kimse bir yere kaçamıyordu çünkü bereye gitseler sarsıntı onları yakalıyordu. Yeryüzü kağıt gibi yarılmaya, dağlar unufak olmaya gökyüzü kızıllaşmaya başladı. Yıldızlar gökyüzünde büyüyor, güneş devasa büyüklüğe erişiyordu. Anladım ki bu ses israfilin suruydu ve artık geri dönüş yoktu. Birden herkes öldü. Öylece ve yapayalnız. Ölü olduğum halde korkudan yerimde kalmış, kıpırdayamıyordum bile. Sanki kaçabilecekmişim gibi. Sonra tüm ruhlar dahil öldük. Artık yoktuk.