gözlerimi tekrar açtığımda çürük tahta kokusu, rutubet ve karanlık sarmıştı her bir yanımı. boylu boyuna uzanmıştım ve hareket edemiyordum. vücudum olduğu yerde sallanıyordu ve etrafta fısıltı ve tıkırtılar vardı. arada bir besmele ve fatiha sureleri çalınıyordu kulaklarıma. o an anladım ki rüyada değildim. rüya bu kadar uzun süremezdi. tabutun içinde, o meşhur dört kolluda zütürüyorlardı beni. Lisede edebiyat öğretmeninin sessiz gemi şiirinde tahlil ettiği gibiydi her şey.
Artık demir almak günü gelmişse zamandan
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan
Hiç yolcusu yokmuş gibi alır yol
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol
Birçok giden memnun ki yerinden
Çok seneler geçti çok seneler geçti
Dönen yok seferinden
Biçare Gönüller
Ne giden son gemidir bu
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu
Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler
Bilmez ki, giden sevgililer dönmeyecekler
Birçok giden memnun ki yerinden
Çok seneler geçti çok seneler geçti
Dönen yok seferinden
zaman mefhumundan demir almıştım artık ben de. ve bindiğim bu geminin arkasından hiç kimse el sallamıyordu bana. oysa harbiyeye uğurladıklarını hayal ederdim hep. şimdi hayatıma dair her şey anldıbını yitirmişti. Ara sıra ölümü düşünürdüm ama hiç böyle olacağını hayal etmemiştim. hani Azrail neredeydi. o almayacak mıydı canımı? annem babam ne kadar da üzgündür şimdi. Keşke ağabeyimle o kadar kavga etmeseydim. nedense birden geçen yılki kavgamız geldi aklıma. kavga ederdik ottan taktan sebeplerle ama kıyıp da sert vuramazdı bana. bense acımasızca geçirirdim yumruklarımı. geçen yıl yine böyle bir kavgamızda arkası dönükken sırtına tekme atmıştım. dengesini kaybedip kafasını koltuğun kenarındaki demire çarpmıştı. çok kanamıştı ve gözü çıkacaktı az kalsın. çok korkmuş ve üzülmüştüm. o ise bana tepki bile vermedi. alnından damlayan kanlarla gözü yaşlı gitti yanımdan. keşke ağzımı burnumu kırsaydın abi. saatlerce ağlamıştım. o ise yanıma gelip omzuma dokunmuş, kardeşler arasında olur böyle şeyler demişti. ne yapıyor, ne hissediyor acaba şimdi.