Kalabalığın arasına yaklaştıkça tanıdık yüzler arttı. Bir sürü arkadaşım oradaydı. Kenarda dikilmiş boş gözlerle çadıra bakıyorlardı.. içimi bir korku kapladı. Kesin biri ölmüştü ama kim. Ev sahibimiz mi acaba. Hızlı adımlarla çadıra yaklaştım. Çadırın önünde bir aralık vardı. içeride yıkanan cenazenin ayaklarını gördüm. içim ürperdi. Ağabeyimi aradı gözlerim. Kimdi acaba ölen. O ara çadırdan ev sahibimiz çıktı. Çadır aralanınca babamı gördüm içeride. Ağlayarak izliyordu imamı. içeri. daldım hemen ve ağlamaya başladım. Kesin ağabeyime bir şey olmuştu. Ama benim nasıl haberim olmazdı... içeri girmemle gözüm cesede takıldı. içerisi hafif karanlıktı ama o beyaz yüz unutlamayacak gibiydi. imamın elleri maşrapayla su dökerken ayak bağlarım çözüldü. Nefesim kesildi. işte ben orada bir taşın üstünde yatmış ve hareketsiz bembeyaz yüzümle teslim olmuştum. Annemin isyan eder gibi çığlığı bastırdı o anı. Yükselen çığlığı içimde kopuyor, babam daha da ağlıyordu. Etrafa yumruklar savurmaya başladım ama nafile. Oraya o an ait olmayan tek şey bendim. Dşarı çıktım koşarak ama fayda vermedi. Bu dünyadaki hiçbir kimse, hiçbir şey beni duymuyordu. Sadece kalabalığın arasından geçen kedi durdu ve kulaklarını bana dikti. Çığlıklarım arasında hızla uzaklaştı sonra.