17 yaşındaydım ama hızla büyüyordum. Fena sayılmayacak bir anadolu lisesinde herhangi bir öğrenciydim. O gün kendi kendime dedim ki farklı olacağım artık. Çalışmam, azmetmem ve fedakar olmam lazım. Birkaç gün daha büyüdüm o zaman. Ağabeyimle kaldığımız odama sık sık çekilip düşünüyor ve hayal ediyordum. Kendimi zorlayıp harp okuluna gitmeye karar verdim. Üniformam olursa param da olur ve sibel beni dikkate alırdı o zaman. Çok hayal kurduğum bir an öylesine gaza gelip gecenin 11inde markasız ayakkabılarımla çıktım yola. Yaz sonu yaklaşıyordu. Son bir kez görmeli sevdiğini insan dedim. Son bir kez görmeli ve fısıldamalı rüzgara. Bu sefer ayaklarım sekiz çizmeden doğruca arka sokağa sürükledi beni. Balkonda ailesiyle oturuyordu sibel. Başımı çeviremeden göz ucuyla bakış attım ona. Fark etmedi bile beni. Işığı yanmayan evinin ışıklarını son kez gördüm. Menekşe kokulu saçlarından son bir tutam helallik aldım.O yaz onu ve birçok kişiyi son görüşümdü zaten.