3 sene boyunca argan yağıyla beslediğim,kerastes şampuanlarla parlattığım,zeytinyağıyla sıvazladığım saçlarım saniyeler içerisinde,takoz bir tıraş makinesiyle
yok olup gitmişti.Aynada gördüğüm bir insandan çok,yüksek gıda takviyesine maruz kalmış patatese benziyordu dıbına koyim.Velhasıl berberhanedeki işim bitince
diğer askerlerin yanına katılıp,işte bildiğiniz şeyler palaska,kamuflaj tibi standart techizatları almaya zütürüldük.
Aşıdır,ıvır zıvırdır işlerimiz bittikten sonra kaçıncı postada olduğumuz,bölüğümüz falan ayarlandı.Yerleşmeye gönderildik.Yerleşmeye giderken Allah razı olsun
hala bazen arar sorarım,urfalı bir eleman çıkageldi.Bavulumu taşımamda yardımcı oldu.Benim acemi birliğindeki en sıkı dostum oldu.
O gece,yani ilk gece yatağa kafamı koyar koymaz uyuyuverdim.Hiçbir şey düşünmedim.Bazı insanlarda travmadır askerdeki ilk gece ama ben öyle normal yatıp osura osura uyumuştum.
Sonrasında günleri saya saya beklemeye başladık bitmesini.Çok çile çektiğim bir dönemdi dıbına koyayım.Manisa kırkağaç gerçekten lanet bir yerdi.
Hatta dağıtım izninde manisayı anlatan bir entry girmiştim.. http://www.incisozluk.com.tr/e/198425040/ şu linkten bakarsınız,tekrar anlatmayayım şimdi.
Öyle böyle derken günler bir şekilde geçiyordu.içtima,içtima,içtima.Sürekli birileri gelip bize bağırıp çağırıp bir şeyler anlatmaya çalışıyorlardı.
Eğitim yapıyorduk.Heryere uygun adım gidiyorduk.Kantinden sigara almaya uygun adımla gider hale gemiştik dıbına koyim.
Ama öyle veya böyle günler geçiyordu,dağıtım zamanına az kalmıştı.Dağıtım demek benim lügatımda izin demekti.izin olsun ki hatunla konuşayım.Çünkü herşey
havada kalmıştı.Tamam seni bekleyeceğim demişti de, 1 satır cümle kurmuştu dıbına koyim.Askerde de ara sıra 5-10 dakika naber nasılsın diye konuşuyor kapatıyorduk.
Mevzunun içi çok boştu ve bunu beni huzursuz ediyordu.