Kimse duymamış olacakki açan olmadı. Bu sefer korkumdan tekmelemeye başladım. Sesler bir anda kesildi ama hala açan yok. emre açın lan diye zütümü yirtiyorum.ses seda yok. tekrar aralık olan camdan baktım ıcerde kimse yoktu. sadece o yaratık elleri dizlerinde başı yerde tek başına oturuyordu.bi an kafasını kaldırdı ve göz göze geldik.bu şey insan değildi artık anlamıştım. Bahçe kapısına kadar uzaklaştım artık beynim de ayaklarimda çalışmiyordu. kapı kendiliğinden açıldı sanki beni içeri davet ediyordu. uzaktan baktım öylece girmek için tamamen delirmek gerekiyordu. bizim ev burdan gorunuyordu.bir araba ışığı yanasiyordu heralde bu sefer emreler geldi keşke birazdaha bekleseydin diye pişman oldum. belliki bu gece sabah olmayacaktı. geri donmeliydim küçük calilardan elimde taşıyabileceğim bir ateş yakarsam yolumu aydinlatirim diye etrafıma bakındım. Bahçede eski elbiseler vardı. Büyük bir sopaya bunları sarıp meşale yapacaktım bir kaç tanede yanıma aldım yolda takviye yapmak için.
Evet bu flaş ışığı gibi olmasada baya bi aydinlatiyordu.ama çok dayanmıyor du yanan parçalar yerlere düşüyordu. koşmam lazım diye tekrar eve dönmeye başladım.
Tahminimden daha çabuk bittiler yolda kendi tisortumu sarıp yakmak zorunda kaldım.ama eve kan ter içinde ulaşmıştım.