Zonklayan beynim mantıklı düşünmeye çalışıyor. Bi saat önce burda altı kişi vardı onlardan kalma bir iz olabilir. evde bizden biri vardır belki ama araba daha gelmemiş diye beynimle konuşurken yerde benim yaraladığım örümceği gördüm. Hala hareket ediyor ve iki tane daha gelmiş yanına sanki arkadaşlarına yardım etmeye çalışıyorlar. tiksinmem yerini pişmanlık ve üzüntüye bırakmaya başladı. biraz yaklaşabilsem bişeyle ordan alıp bir kenara atıcam ama yaklaşamadim.
Gene ensem ve omuzlarım karincalanmaya başladı sanki arkamda rüzgar esiyor. aniden dönüp baktım çamurlu ayaklar arkama kadar gelmiş. Gerçekten bişey varmış arkamda