Erkek halimin mi zütünü düşünüyordun dostum?

Evet kardeşim

Girişte ettiğin küfürü yaşına veriyorum. Ama kusura bakma da kim için aşk acısı çekeceğim konusunda daha yeni 18'ine girmiş birinden izin alacak değilim. Bu durum sanırım 28'inde de değişmeyecek. Muhtelemen yaşın, sonu 8 ile biter rakamların onarlı katlarına ulaştığında da aynı şekilde devam edecek. Sen istediğin herhangi bir cins için aşk acısı çekmekte özgürsün. Aynı benim özgür olduğum gibi.

Dostum bu tarz durumlarda insan uğruna üzüldüğü kişinin gününü gün etmesini tahmin edip, buna kinlenip hemen sarsılıp kendine gelemiyor. Dediğin durumu ben de yaşadım. Ana babanın " bu kızın/oğlanın nesi var, niye kendini yiyip bitiriyor böyle" diye gizli gizli konuşmalarına, yer yer sorunu kendilerinde arayıp; "kızım/oğlum benimle ilgili bir sorun mu, birşeye mi kızdın?" demelerine ve ürettikleri dış etkenli çeşitli senaryolara, gözyaşlarına ben de şahit oldum. Aşk acısı aşılamayacak bir durum değil. ilk başta dünyan yıkılır, herkesten herşeyden nefret edersin ama ondan edemezsin. Bir yandan deli gibi sövsen de gözün hep telefondadır. Ama aramaz. Beklersin aramaz. Yaradanınla pazarlık edersin, aramaz. Sonra hasbelkader bir yerde denk gelirsin ne kadar mutlu olduğunu görürsün ah edersin ama aramaz. Ümitler tükenince iyileşme başlar. ilk etapta insanlara karşı donuklaşırsın. Bir daha sevemem, olmaz, bütün erkekler alçak/bütün kızlar huur triplerine girersin. Bu durum bir müddet böyle devam eder. Sonra an gelir bir film izlerken güldüğünü, bir yemek yerken tat aldığını fark edersin. Ara sıra aynaya bakmaya başlarsın. O hala aklındadır ama onunla yaşamayı öğrenebilmişsindir artık. Sonra bir an gelir, biri çıkıverir karşına. Utançlarını, kusurlarını ve üzüntünü görür. Seni yargılamaz. Konuşur seninle. Birinin yarım bıraktığının, kullanıp attığının ya da sıkıldığının (artık ne olarak adlandırırsan ) bir insan olduğunu fark eder. insanların deneme tahtası olmadığına inandırır seni. Tüm bu olanlara rağmenlerle gülüverir yüzüne. işte o an sen de önceki yanlışlarından öğrendiklerinle yola devam edersin. Hayat budur. Her zaman her alanda, aşkta, işte, eğitimde, cikste, aile ve akraba ilişkilerinde her şryde bu böyledir. Hayatta her zaman Ahmet Mekin'ler vardır dostum.

ah be dostum... çok güzel anlatmış, önceden yaşadıklarıma çok güzel tercümanlık etmişsin. insan gelecek hayali kurduğu insanlar tarafından yarı yolda bırakılınca, hele bir de askerdeyken bırakılınca (evet askerliğimi yaparken de terk edildim.) git gide duygusuzlaşıyor. ya da kendini duygusuzlaştırıyor ya da duygusuzlaştığını sanıyor. ama daha o sonlarda bahsettiğin insan bana denk gelmedi. açıkçası gelmesini bir yandan istiyor bir yandan da istemiyorum. isteme sebebi değil de istememe sebebim tekrar tekrar aynı şeyleri yaşayacak olma korkusu. neyse. bakalım zaman neler gösterecek bize. ama kafa dengiymişsin be reyiz. demek ki sende aynı şeyleri yaşamışsın. tek fark askerlik yapmamışsın. :D