Ustam sadece hafta sonları çalışan dondurmacı kızın sürekli bana baktığını söylemişti. Biraz dikkat edince de haklı olduğunu görmüştüm. Daha sonra cumartesi günü molada boş koltuklar varken gelip yanıma oturdu telefonu açıp hiç bir şey söylemedi o hiç bir şey söylemeyince ben de kalkıp gittim.
Sonraki gün molaya geç gelen ben oldum tek boş yer onun yeriydi amk kekoları kızdan birazcık kenara kaymasını isteyememiş yarısı ayakta sigara içiyordu. Gittim yanına biraz kenara kayar mısın dedim. Tabi dedi kaydı oturdum sigaramı yaktım telefonumdan manga okumaya başladım o diğer yanındaki çocukla tanışmanın ilk aşamalarını geçiyordu tedirgince. Mola bitince yine bana bakıyordu ama bu kez o çocukla birlikte sonraki molada yine yanına oturdum ve hiç bir şey demedim. Çocuk başka bir yerdeydi ve konuşmuyorlardı.

Yavaş yavaş anlamaya başladım sevebilme potansiyelim olan insanlarla tanışamadığımı, konuşamadığımı birazcık mutluluk için uzunca bir süre tekrar acı çekmek istemediğimi...
Artık bakmıyordu zaten bir kaç ay sonra üniversiteye gidecektim onu göremeyecektim bile. Sürekli olacak bir şey arıyordum belki de. Başkaları sürekli birileriyle tadarken aşkın şarabını ben dilim yanmasın, sonraki gün geceden kalma olmayayım diye kaçıyordum artık.

Ve özünde ben farkına bile varamamışken sevmekten korkar olmuştum.

Nefesim daraldı tezgaha yaslanırken, ustam müşteriyle ilgileniyordu. Göğsümden bir ısı dalgası dağıldı bedenime usulca terlemeye başlarken gözlerimde kararmaya başladı ben derin derin nefes almaya çalışırken ellerim titremeye başladı ayakta durmak daha bir zor gelmeye başladı müşteriye istediği kemik parçalarını uzatırken. Artık mutluluk ulaşamayacağım kadar uzaktaydı...