Taşınmamizin ilk on gününde herşey normaldi.bi gün eve geldim hanım tv izliyor çocuk nerde dedim çünkü hep kapı sesine babam geldi diye karsilardi beni. yatana kadarda peşimi bırakmazdı. odasında kendi kendine oynamaya başladı artık çok şükür bende işlerimi yapabiliyorum dedi.bu çocuk hayatta kendi kendine oynamazdi bir günde buyumediya napiyor bu diye sessizce aralık olan kapıdan baktım. Bütün oyuncaklarını çıkarmış yarısı kendi önünde diğer yarısida iki metre ilerde. kendi kendine konuşuyor. Bu senin olsun bu benim olsun diye paylaştiriyor. karşıdaki beğenmiyor demekki tamam ozaman bu senin olsun diye değiştiriyor. sözde karşısında biri var onunla oynuyor.bu yaşta kafasından hayali arkadaş yaratmamistir umarım diye içeri geçtim. O günden sonra hiç kapima çıkmadı zaten peşimden koşmayı bıraktı. Akşam olana kadar kendi kendine oynuyor akşam bizimle takiliyirdu