Zifiri karanlıkta fenerin aydınlattığı yer dışında bir şey göremiyordum. Duvarlara baktım haberlerdeki arapça yazıyı görmek için. Öyle bir şey yoktu. Biraz daha etrafa bakındım ve diğer odalara da girip çıktım. Kayda değer bir şey yoktu. Birkaç saniye duraksayıp ne yapacağımı düşüneyim derken telefonum çalınca korkudan zıpladım. Arayan arkadaşım Alp'ti. Hay gibeyim ne var diyerek açtım telefonu

- Alp ne var kardeşim meşgulüm biraz şuan.

- Hakan, dıbına koyayım oğlum o haberi yapmak için gitmedim daha dimi?

- ... ne diyosun oğlum?

- Hakan o köyde yaşayan ailesi olan bir arkadaş anlattı, o köydeki herkes manyak oğlum. Dediğim arkadaşlar taşınmış gitmiş oradan. intiharın sebebi cinler diyorlar. Köy halkı bir cine tapmaya başlamış, ondan beri içlerindeki bazı insanları ona kurban veriyorlarmış. Oğlum gitmedin dimi?

Telefonu kapattım. Yutkundum. Oradan hemen nasıl tüyebilirim diye düşünürken evin dışından sesler gelmeye başladı, sesler ve meşale ışıkları yavaşça dolduruyordu evi.

Feneri kapatıp yavaşça bir pencereden dışarı baktım, gördüğüm şey karşısında korkudan bütün bedenim kilitlendi: Onlarca insan ellerinde meşalelerle tuhaf bir dilde bir şeyler bağırarak (ağıt gibi) eve yaklaşıyordu. imam da onların arasındaydı. Hemen arkadan kaçmam lazım diye düşündüm, arkamı döndüğümde ani bir hareketle beyaz bir sis gibi kütle kapıdan uzaklaştı. Dizlerim üstüne düştüm. Bildiğim bütün duaları okumaya başladım. Sonra kalkıp hızlı bir şekilde arka tarafa çıktım. Arka pencereden aşağı baktım, biraz yüksekti ama atlamaktan başka çare yoktu. Atlamadan önce arkamı bir döneyim dedim ve kapıda at toynaklı, 3 metre boylarında eğilmiş, korkunç bir varlık üstüme geliyordu. Korkudan kendimi direkt camdan attım.