Camiiye girdik ve üst katta küçük bir odayı bana gösterdi.

- Oğlum eşyalarını koy, içeri gel bir çay içelim hem derdini de anlat

- Tamam hocam geliyorum.

...

- Ee nedir senin derdin şimdi Hakan kardeşim?

- Hocam olayı biliyorsunuz, bu intihar vakasıyla ilgili haber yapmak istiyorum.

- Tamam yatsıdan sonra seni o eve zütüreyim istersen.

- Tamam da neden gece gideceğiz, gündüz gitsek?

- Gündüz millet seni oralarda görürse ellerinden alamam seni. Diken üstünde herkes.

- Tamam hocam. Bu camiiye neden cemaat gelmiyor?

- Cemaat var aslında ama sen göremiyorsun.

- Anlamadım?..

imam gülümsedi ben de huylandım gibtir et dedim içimden bu da kafayı yemiş. Yaklaşık bir saat sonra imam aldı ceketini birlikte çıktık camiiden.

Arabaya bindik ve köy meydanına az kala durduk. Neden durduğumuzu sorunca, evin meydanda olmadığını söyledi. Ormanın kenarında arabadan indik ve tepede bir ev gösterdi. Çok eskiydi, içinde birinin yaşadığına anlam veremedim.

- Oğlum ev orası, ama söyleyeyim ne yapacaksan hemen yap çık. Tekin değil buralar.

- Hocam siz gelmeyecek misiniz?

- Yok ben gelmeyeyim bekleyeceğim burada.

Bu hoşuma gitmedi ama bir şey de diyemedim. Ormanın içindeki patikadan tepeye doğru çıktım. Elimdeki feneri sonunda açtım çünkü ay ışığı artık çok işe yaramıyordu. Evin kapısı kapalıydı, önce dışarıdan birkaç fotoğraf çektim. Sonra içeri girmek için balkona tırmanıp attım kendimi. Oranın kapısı biraz eskiydi ve iyi bir omuz darbesiyle açıldı. Hadi bismillah deyip elimde fenerle içeri adım attım.