marketci dayıya beni nazamandır tanıyorsun diye sordum.siz geleli bir sene oldu heralde dimi dedi. bizmi ben tek değilmiymişim yani.biz him dayı.ne diyon olum sen yengeyle beraber gelmedinmi.hem çocuk nasıl oldu gecen hiç uyumuyor hep ağlıyor diye doktora zütürecem diyordun bişey çıkmamıştır inşallah dedi.lan her defasında da iki taraftada bişeyler sürekli değişiyor.
ben aklımdan kurguluyormuyum yoksa bunları diye düşünmeye başladım. belki 15 dakka oyalandım dayıda eve gidicem cvp aramam cok sorular var. apartman önüne yaklaştım 3tane dokuz on yaşlarında erkek coçuğu okul çantalarıyla bana yaklaşıyor.lan bitanesini nerden tanıyorum derken çocuk baba baba diye dahada hızlandı.
baba erken çıkmışsın bir iki saniyelik şaşkın bakışkarın ardından evet oğlum diyebildim. bence kendimi yüksek biyerden atmalıyım. beşinci kat yeterince yüksekmi bence yüksek hadi ozaman diyip merdivenleri koşarak çıktım. içeri girdiğimde yaşlı olan canan mutfakta söylenerek halıyı temizliyordu.ne oldu dedim senin oğlun az önce bir tencere yemeği halıya döktü dedi.lan 30 dakka önce eski canan da aynı yerde çorbayı dökmüştü a.g.
çocukların gülüşmeleri ne odaya girdim. lazer ışığı gibi süslü bir feneri tavana tutmuşlar orda farklı hayvan figürleri falan beliriyor. sonra tavandan yavaş yavaş duvara ve yere doğru iniyormuş gibi bir görüntü veriyorlar.bu bana sekiz aylık oğlumun neden sürekli tavana ve duvara bakıp gülümsediği konusunu hatırlattı o görüyormuydu acaba.
herşey birbirine karıştı bana ait bir dünya yok benim kendi yarattığım dünyalar var sadece ve buna bir son vermek gerekiyor diye acık olan pencereye doğru sessizce yürümeye başladım...