bir hikayem var..

Günlerden pazar günü.. bir mac olsun gol atamadigimiz asagi mahallenin güçlü takimiyla yine mac yapiyorduk. bu kez inancımız tamdi ve o golu atacaktik. her sey karsi takimdan denyo orhan' ın penalti kullanirken sıpa Necmi'nin taşşaklarina abanmasiyla başlamıştı. Ortalik birden karisti. Baba kenan'ı zor zaptetmistik... Zaten 17 0 yenildigimiz yetmezmis gibi bir de kalecisiz kalmistik. Artik o dakikadan sonra siradan bir mac olmaktan cikmisti. Yenilsek bile o namus golu atilacakti. Aksi takdirde mahalleye bir daha cikamazdik.
Takim kaptani olarak bu yükü omuzlarimda hissettim ve takimi topladim, herkese gol primi olarak 10'ar pokemon tasosu verecegimin sozunu verdim. Bu sözün bana pahaliya patlayacagini sonradan anlasam da is isten gecmisti. Takim primi duyunca nasil gaza geldiyse artik karsi takima top gostermiyordu. Lakin hala gol atamiyorduk. O esnada 'sülo köye gitmeseydi her sey daha farkli olurdu' düşüncesini bir türlü kafamdan atamiyordum. Macin bitis düdüğüne yani aksam ezanina cok az kalmisti. Tum umutlar tukenmisken, ender gelisen osasuna ataklari misali son bir atak bas gostermisti. Bu son sansimizdi. Sagdan yardirip topu kaldirima carparak adam gecen kıl ayhan'ın muthis bir ara pasiyla benim harika kontrolüm sonucu kaleciyle karşı karşıya kalmam bir oldu. Akabinde sabri'nin kayseri macinda kendine attigi vücut calimina benzer bir hareket yaparak kaleciyi alt ettim ve bos kaleye golü attim. gol sevincine kosup, beni balkondan cagiran anneme sus isareti yapmam 2 mac sahalardan uzak kalmama neden olsa da buna degerdi. Çünkü o dallamalara gününü gostermistik.

- sizaratu