Ve kelimelerim de bitmişti tabi ki. Aramızda uçurumlar oluşurken bir zamanlar yüzlerine baktığım insanlar bambaşka kişiler oldular. Geçmişimi taşıdım sırtımda. Ay dünyanın etrafında dünya güneşin etrafında güneşte galaxinin merkezindeki kara deliğin etrafında dönüyordu. En sonunda tek bir ışık kalmamak üzere her şey yok edilecekti bu kara delik sayesinde. Işığın ilerlemesi sayesinde kaçabilen fotonlar ve kaçamayanlar arasında koca bir boşluk oluşacaktı. Kaçanların ulaştığı yerde bizim hikayemiz anlatılacaktı ama benim ışığım tüm bunlar olmadan önce sönmüş olacak.
Tabi konu bu değil. Diyelim ki... Demeyelim artık tek söz dahi etmeyelim bir birimize. Artık ne anlamı var ki ben hiç değişmemiş ve sen eskiden olduğun kişiden çok uzak ve bunda hiç bir sorun görmezken. Bir prensipti sonuçta benim geçmişte olduğum kişilere saygı duymam ve işte tamda bu yüzden çekip gitmiştim çünkü kalmak... Çünkü kalma gözümde tanrılaştırdığım kişiliğinin senin tarafından yok edilmesi demekti. Bense seni sevmeyi bırakmak istememiştim.