Soğuk bir rüzgar esiyor işte, güneşe doğru yürüyorum gökyüzünü izliyorum. Birileri geçiyor yanımda bulutlar geceyi kaplarken iç geçiriyorum. Hazırlanmam gerek artık. Hazırlanmalıyım...

Bir kaç günüm kalmış kulaklıklarım düşmüş, varmışım bir yerlere, elimdeki anahtarı sokuyorum tanıdık bir kilide, açılıyor kapılar karanlık odalara. Vebalı gördüklerimde bir sorun yoktu aslın da. Bir fikrin istilasına mahsur kalıp vebayı kapan bendim belki de. Belki de ben de hastalıklı düşüncelerime ihanet edip bir tedavi niyetiyle sosyal medyayı aşılamalıyım damarlarıma. Bir kaç beğeni uğruna kişiliğimi paramparça etmeliyim birilerini kazanmak için olmadığım kişiler gibi davranmalıyım, umursamadığım olaylar sanki çokta hayatımın merkezindeymiş gibi anlatmalıyım. Aahhhhhh...

Bir gün benimde yüzüm güler mi acaba? Çok gelişti yalancı gülümsemem gerçi hiç fark ettirmiyor, aynalar hiç yalan söylemiyor. Kabul ediyorum ben kendimi olduğum gibi ama internette bunu yapamam; kötü olan her bir yanımı gizlemeliyim ki herkes beni mükemmel sanmalı, yüz yüze gelince şoka uğramalılar, böylece bir şansım olur belki. Sanki çokta ihtiyacım olan şanslar insanlar dönmüşken deliye ben basit hayallerimle mutluluğu arayıp dururmuşum. insan mılar değil miler orası tartışılır amma velakin geldik gördük ki beğenmedik yalandan yaşanan hayatları ve anladık ki yalandan bir hayat istemiyorduk kendimize. Belkide sorun tamamen buydu kim bilir ben bile bilmiyorum neden yalnız olduğumun nedenini açıkçası.