bazen bi şarkı duyuyorum, dikkatimi çekiyor ama bittiğinde kayboluyor aklımdan, tamamen unutuyorum. sonra aynı şarkı bi an oluyor, bi an'da çalıyor esir alıyor aklımı. her ses her söz her duygu benim için(m)miş gibi.
sanki tüm güzelliğini bana, o an'a saklamış gibi. benden başkası fark etmemiş gibi.
başka birşeyler duyuyorum için(m)den.
işte o şarkıyla 'ilk karşılaşma'm benim için o an oluyor. tanış'ıyoruz. günlerce, defalarca, sadece onu dinliyorum. ve şarkıyı (daha sonra dinlediğimde hatırlamak üzere) o anki hislerimle lanetliyorum. aslında güzel olan, bütünüyle o an.

kendime ilginç işaretler koyuyorum. bu ayrıca açmam gereken bi itiraf.