Saat sabah 6 da sahilde buldum kendimi. Ceketimin üzerine yatmışım. Kimse yok etrafımda. Çok değil, bir kaç yıl önce çevrem sevdiklerimle doluydu.

Arkadaşlarla yılbaşını kutlamak için araba kiraladık. istanbuldan başlayıp sıkılana kadar doğuya sürücez ve alkol kullanacaz işte. Arabayı Ferhat kullanıyor. Yanında şerif, arkadada ben ve ferit. Son ses manowar dinliyoruz ve ilerliyoruz. Bir an düz bir yola girdik, hiç araba yok. Ben tutturdum hız yap diye. Ferhat yol buz tutmuştur araba kayar filan dedi. Ama ben direttim. Kıramadı beni, bastı gaza. Hepimiz bağırıp kafamızı camdan filan çıkartıyorduk. Uzaktan viraj gözüktü Ferhat yavaşlamaya başladı. Fakat yavaşlamaya rağmen araba kaydı ve korkuluksuz yoldan aşağı doğru takla ata ata indi araba.
Havai fişeklerinin sesiyle uyandım arabanın içinde. Ferhat ve ferit arabada duruyordu. Kendimi ezilmiş kapıdan dışarı attım. Kırık camlar bacağımı kesti fakat başımdaki ağrı bacağımdaki ağrıyı hafifletiyordu.
Şerif bir taşın üzerine oturmuş olanları idrak etmeye çalışıyordu.
(Burda hikayeye bir el atıyorum. Konuşmaların başına harf ekliyorum.
B-ben, Ş-Şerif)
B-Şerif! Yardım et çocukları çıkartalım.
Ş-Ferhat yardım aramaya gitti. Dur geliyorum.

Ferhat içeride kan revan duruyordu. Feriti çıkarttıktan sonra Ferhata yöneldim fakat Şerif hiç oralı olmadı. Zor bela Ferhatıda çıkarttım dışarı. Şerif Ferhatı görünce şaşırdı.
Ş- Ama o yardım aramaya gitmişti.
B- iyi misin sen ? Kafanı sert vurdun herhalde. Gel, geç otur şöyle.
Ş- Hayal gördüm galiba. Napıcaz şimdi ?

Ben d900 telefonumu çıkartıp 112 yi aradım. Ambulans gelmeden önce Şerif kendi kendine bir şeyler fısıldıyordu bi ara.

edit: artık gececi tayfaya özel değil.
edit2: hikaaye bitmiştir panpalar.