bazen uğrayıp kafama esen şeyleri yazıcam

pgibolojik acı içerisindeki, duyguları tepe taklak olmuş birisine ne tavsiye edilir?

hiç bir şey sanırım. düşmek yürümenin, yürümek koşmanın bir adımı. ve yangının tam ortasındayken, insan geleceği tahayyül edip te, diyemez kendisine "oysa şu an ne kadar güzelleşiyorum." diye.

korkaklarla ve ahmaklarla kuşatılmış bir çağdayız. sızlananlarla, şikayetleri hiç bitmeyenlerle, birazıcık acıdan kaçmak için, hayattan aldığı tadı, suyun tadını, evet, suyun tadını unutmuş insanlarla karşı karşıyayız.

yarın gelmeden nereden bileceksin, şimdinin ağrısının aslında bambaşka bir ızdırabın şifası olacağını? tek çaren: korkmamak. utanmamak. aldırmamak acını kafana kakacaklara...

tek çaren var ölmeyeceksen eğer. ki o da yaşamak, boşluğu tırmalasan da ona tırmanamazsın, kaçamazsın. bazen hayat ölüm kılığında gelir, bazen hayat ölümün gelişi gibi gelir, bazen "zerre zerre tükeniyorum" dersin.

her gün doğuşu muhtaçken karanlığa, karanlığı yenemezsin. senin çaban, seni dünyadan satın almaya yetmez, bazen tepinmeden beklemeyi bilmen gerekir. bazen gözünden yaş aksa da, bir bebek gibi ilgiyle izlemen gerekir, rüyadaymışsın gibi, bakman gerekir gözünü kırpmadan.

bazen zayıf olmanın son olmadığını bilmen gerekir bu "hep kazananların" dünyasında. bazen sonunda mükafatlar olmadan kaybetmen gerekir.

elindeki tek şey olan kendinin, o kadar da üstüne gitmemek için, herkesin hatrı, vefası, alacağı boynuna dolanmışken, herkesin hakkı sana dadanmışken, bazen durup kendi başını okşaman gerekir, koskoca kainata aldırmadan.

herkesin bir canı var aslan parçası. insanlık ziyanda ya, unutmak çok kolay kendi derdine düşüp te dünyaları, herkes unutuyor günde en az 5 defa.

sıkma canını aslan parçası. sıkma.

güneş nasıl ki sormuyorsa sana, sen de sorma başkasına. üzül, tepin, çırpın...

ama takma kafana.

hayat kısa.