ekonomik durumumdan dolayı (bilen bilir, bir dönem sokakta da yaşadığımı söylemiştim sizlere) lise bittikten üç sene sonra üniversiteye başladım. yaşımdan da büyük gösteren biriydim. hayatım boyunca bunu baskılamak için sürekli espriler yapıp sempatik görünmeye çalıştım. üniversitede yaşlı görülüp dışlanmaktan korktum. aslında başlarda biraz öyle oldu, dışlandım ama zaman içinde kendimi kabul ettirdim. ilk yılın sonunda ortamlara yavaş yavaş girmeye başlamıştım. kızlı erkekli arkadaş grubumuzun maskotu gibiydim. hem göbekli hem de uzun saçlı, uzun sakallı herifin teki olmamdan dolayı diğerlerinden farklıydım. fakat cüce bir kızın bana "dayı" demesinin ardından, herkes bana "dayı" demeye başladı. rahatsız oluyordum ama belli etmiyordum. ikinci sınıftan itibaren herkes, amerikan gençlik filmlerindeki gibi bir ciks ortdıbına girmişti. fakat bana ilgi gösteren kız yoktu. aksi gibi ben de en olmayacak kıza tutuldum. Melis adında bir kızdı. annesi de babası da üst düzey işlerde çalışıyorlardı. hatta babası Ankara çapında ünlü biri sayılırdı. sınıfta çoğu kişiyle arasına mesafe koymuştu. arada, spor akademisinden bir arkadaşıyla tenis maçı yapardı. ben uzaklardan izlerdim, umutsuz aşkımı kimse anlamasın diye.

...