Oysa bu bayram günü gördüm ki dostlarım ne ağabeyim ne ablam ne de babam beni sevmiyor. Buna ergenlik içgüdüsü diyebilirsiniz fakat bu kez durum biraz farklı ve gerçekten yardımınıza ihtiyacım var. Hayatın zütüne parmak atmış ağabeylerimi yahut yaşıtlarımı bana yardım etmek üzere bu posta davet ediyorum.

Arkadaşlarım (gerçi pek sayılmaz ama) dediğim insanlarla hiç içli dışlı olamadım. Olduysam da genellikle sonu ya büyük bir kavgayla ya da içimizde kalan o küçük intikam husumetiyle ayrıldık. Benim çok geniş bir çevrem yok güvendiğim ailemden de sadece annemin bana güvenliğini bugün yaşadığım olaylarla gördüm. Bu ani bir karar değildi; bardağı taşıran son damlaydı.


Size kendimden kısaca bahsetmek istiyorum ben kendi görüşümce iyi niyetimi ve cömertliğimi(zaman zaman cimri olduğumu kabul ediyorum) hiç bir zaman esirgemeyen birisiyim. Üniversite sınavına gireceğim yaklaşık on gün sonra ve muhtemelen istediğim bölümü de kazanacağım çünkü başarılı bir öğrenciyim. Sizce bu durum geçici mi yoksa ömür boyu böyle mi kalacağım ya da yalnızlığa alışık olan bünyem çoğunluğu istemeyecek mi hiç bir zaman?

Lütfen kısa bir zamanınızı ayırıp, okuyup cevap verin
Yardımınıza ihtiyacım var çünkü.