Sabah polisler hala devriye geziyordu. Paraları poşetten çıkartıp belime dizdim. Nasıl gideceğim diye düşünürken aklıma daha küçükken 5-6 yaşlarındayken tüpçü-ekmekçi arabalarına takıştığımız günler geldi ve sadece çiftlikten yolu izlemeye başladım güneş yeni doğuyordu. Karşıdaki 100 metre ilerdeki büfeye ekmek bırakmaya gelecek bi araba olduğunu biliyordum. Lakin 100 ben 100 metreyi koşarken devriyeye yakalanırsam büyük sıkıntıydı. Altın kural korkma ile telkin verdim kendime. Uygun bi zamanda çıkıp büfeye doğru yola koyuldum o sırada yanımdan ekmek arabası geçti. Ben ekmek arabadına yetişene kadar o ekmeği bırakıp aracı çalıştırdı. Bende arkasindaki kapıyı açıp kapama kollarına takışıp ayağımı merdivene benziyen gibimsonik dalgaya dayadım. Bi sıkıntı olmazsa bu şekilde minibüs durağına varacaktım.