Eve nasıl koştuğumu hatırlamıyorum. Öyle bir endişeliydim ki. Eve koşa koşa girdim.

Anne-"Oğlum acelen ne? EKMEKLER NEREDE?" Hızlı bir bahane bulmam lazım, yoksa salmayacak belli.

b-"Fırında ekmek kalmamış. Birazdan çıkaracaklarmış, üstümü değiştireyim gidip ne kadar ekmek istersen alırım." dedim ve odaya koştum. Kapıyı da kapattım. Cehase orada klavyenin üzerine konmuş bekliyordu. Abim odada değil. Cehase beni görür görmez üzerime uçtu. Ben de avucumu açtım ve avucuma kondu. Bağrıma bastım ve ağlamaya başladım. Sessiz ama hıçkırarak ağlıyordum.

Cehase-"Efendim, lütfen ağlamayın. Benim yüzümden uzun süredir acı çektiniz."

b-"Hayır. O yüzden ağlamıyorum. Seni hiç merak etmedim, neredesin diye düşünmedim. Tehlikeye gireceğin aklıma bile gelmedi. Ben iyi bir arkadaş değilim. Sana layık bile değilim."

Cehase-"Lütfen böyle düşünmeyin. Sizi endişelendirmediğim için sevindim."

b-"Bir daha tek başına bir yerlere gitmek yok. Aylardır senden haber alamadım, hiç merak da etmedim. Tam karşımdaydın ama seni kurtaramadım. Dafaa gelmeseydi de kurtaramazdım." Adının Dafaa olduğundan emin olmasam da...

b-"Cehase. Artık ne yapmam gerektiğini biliyorum. Daha da güçleneceğim. Sizi korumak için. Annemi, babamı, abimi, seni, Mert'i, Halime Teyze'yi, Ref'i, Raf'ı ve Meryem'i." içimde bir ateş yanıyordu. Güçsüz olmanın veridiği acı ve bu kadar süre boyunca saf olmam. Artık saf olmayacağım.

---

BUGÜNKÜ HiKAYEMiZ DE BU KADAR GÖRÜŞMEK ÜZERE.