Hastanede annemin yanında uyuyakalmışım. Gözlerimi açtığımda dedem karşımda duruyordu. Kucağında da Tekir var. Ne olduğunu anlayınca:

b-"Hayır hayır hayır hayır... " Gözlerimden yaş geliyordu.

Dede-"Şşt. Anneni uyandıracaksın."

b-"Dede, ölmedim de. Nolursun ölmedim de."

Dede-"Öldüm. Bana verilen hayatın süresi de bu kadardı." Gülümsüyordu. ilk kez o zaman içten gülümsemenin anldıbını öğrendim.

Tekir-"Sayende babam artık gülüyor. Teşekkürler Bir Bine."

b-"Benim yüzümden... " Dedem ve Tekir parlamaya başladılar.

Dede-"Senin yüzünden değil Bir Bine. Kendini asla suçlama. Yıllarca zaten ölmek istedim. O koca evde tek başıma yıllarım geçti. Tekir de ölünce yaşamak için amacım kalmamıştı."

b-"Ya biz ne olacağız?"

Tekir-"Yaşayacaksınız" dedi ve kayboldular. Ben de ağlamaya başladım. Annem ağlamama uyandı ve:

Anne-"Bir Bine. Ne oldu?"

b-"Dedem... Öldü." dedim ve doktorlar dedemin odasına koşuşturmaya başladı. Annem de ayağa kalktı ve koştu. Ve doktorlar başınız sağolsun dediler. Annem yıkıldı ve ağlamaya başladı. Babam soğukkanlılığını koruyordu. Abim ve ben de ağlıyorduk. Bu hayatımda kazandığım en kötü zaferdi...
---

YARIN GÖRÜŞÜRÜZ.