Bir abinizim. Bu yaşta rehberimde hiç kız numarası yok, aslında doğru düzgün kimse yok.

Birkaç aktivitede bulunmaya çalışıyorum, spor gibi. (Evet, kiloma rağmen. Bilek güreşi) Onda bile tanışılacak insanlardan ziyade sporun kendisine odaklanıyorum aq.

işin kötüsü bir ortamda bile olsam insanlarla konuşasım gelmiyor. Biraz istemiyorum sanki. Bu da işi bitiriyor.

Şükürler olsun ki ailem zengin binler, yoksa bitmiştim.

Bunun haricinde pgibolojik problemlerim de var, sinirlilik, sürekli sigortası bozuk bir elektrik devresi gibi gerginlik, yanlış anlamalar, hayattan tat alamama, hiçbir konuda isteğin olmaması vesaire.

Böyle bir durumun içindeyim. Kalan hayatımda bizimkiler bana bir maddi yol çizdiler ama böyle olsun istemezdim.

Not: intihar etmek istemiyorum. Parayı yiyerek yaşlanmayı tercih ederim.