ispanyadan Türkiye'ye uçak biletini alırken Mina'nın sanki bir daha geri gelemeyecekmiş gibi bir bakışı vardı. Beni bitirdi be. O an vazgeçecektim gitmekten ama gitmemiz şarttı. Neredeyse bir sene olacaktı gemiden ineli ve ailemi hiç görmemiştim. Gerçi benimkilere de aile demek tuhaf olur. Sevgili annem ve babam beni terk etmiş küçükken henüz 3 yaşımda kalımştım kimsesiz sağolsun anneannem bakmıştı bana. Benim de okulu bırakıp denize çıkma hikayem anneannem ölünce başladı. Işıklar içinde uyusun. Üstümde emeği çoktur. Biletimizi ertesi günün saat 15:00 saatli istanbul uçuşuna aldık. Geçip bir bara sohbet etmeye ve içmeye başladık. Beraber geçirdiğimiz bu aylarda bir tane derme çatma küçük bir tutmuştuk. Geçinmek için o huurluk yapı... şaka şaka beraber bir tane kafeye girip garsonluk yapmaya başlamıştık. Ben gemide iş yapmaya alıştığımdan ağır bir iş gibi gelmiyordu bana. Ve artık gitme vakti geldi saat 15:00 havalimanı ispanya'dan istanbul'a gitme vakti. Ne zaman döneceğimizi bilmeden. Uçuşumuz başladı ve istanbul'a geldik. Birkaç ay daha kalmış olsak Türkçeyi neredeyse unutacağımı farkettim. istanbula indiğimizde gece saatleri ve taksiciler kimi gibsem derine düşmüş bir şekilde müşteri kovalıyordu. Benim ay tenli kadın alışıktır gibilmeye tabi hemen taksi diye bağırdı dedim napıyosun sen. çok samimi olduğum arkadaşım Necati'yi arayıp geldiğimi söyledim. ilk başta inanmadı. Gelip bizi almasnı söyledim. Kimle geldiğimi sorunca yoldayken anlatırım dedim. Necati bizi almaya geldi...