Maskeler.. Hepsini ard arda tanıdım. Aslında en candan davrananın en umursamaz olduğunu, en çok gülenin en çok sızlanan oldugunu. Gerçekler bu kadar mı zor? Bir yerde var olmak için kendinden ödün verecek kadar mı zor? Benim duvarlarım mükemmel kalan herkes ölsün demiyorum o kısma da geleceğim. Maskenin artılarını da gördüm. Bu insanlar pat diye maskeyi çıkartıp bi kaç saatliğine içlerini döküp tekrar maskeyle devam edebiliyorlar. Bu neden artı? Duvarlardan etrafa sesini duyuramıyorsun çünkü. Duvarlar tabut gibi biraz öldürüyor insanı. Narnia günlüklerinde dolaptan kış diyarlarına geçiyorlardı çocukken izlemiştim. Benim duvarların içi o şekil zihnimde. Tabi büyüleyici bir kış manzarası degil bu. Sert bir tipi. Ve o dolap aslında kitli. Bir oda tımarhane gibi pişmanlıklarla dolu, bağırsan ses çıkmıyor her taraf yumuşak duvarlarla çevrili. Bir oda ise tamamen karanlık. Yalnızlık bütün ışığı emmiş. 3 odadan ibaret aklım. En dış kalın, uzun, sağlam duvarlar. Ee ne tak yicem amk. Şantiye ustası gibi içimde mala vurup duvar örmüşüm keder tokluğuna. Sırf daha fazla üzülmemek için surlar örmüşüm. insan ne tuhaf ya. Bu nasıl bir mekanizma. Bu nasıl bir kendini savunma. Mal mısın amk böyle insan savunulur mu biliçaltım. Keşke önce bana sorsaydın usta yapalım mı bi duvar içine diye. gibtiret mesai çıkartma derdim.