mı? Yoksa sahte insanların sahte dünyasına karşı asil bir veda mı?

Şimdi yöntemleri düşünüyorsun, hepsi çok acı verici geliyor, korkutuyor, yapılması için yürek gerekiyor, bende halen o kadar büyük bir yürek yok. Cesaret edemiyorsun, korku basıyor. Düşünüyorsun, her gün, belki de her saat en az 2-3 defa. Yıllardır. Biraz vicdanım var galiba, kendim için değil, etrafımda olan 2 insan için. Yoksa diğerleri önemli değil, olmayacak da. Bencillik gibi geliyor. Belki de onların benim varlığıma ihtiyaç duymaları bencillik.

Esasında dünyanın en cesur adamlarından biriyim. Yani çok zor durumda kalsam, aslında öleceğimi bilsem durmam. Öyle de bir deli adamım. Ancak hayatın gerçeği, birkaç işe yaramaz yüz bin saatten fazlasına sahip olamamamız. Ne kadar detaylıca düşünürsek düşünelim, son derece işe yaramaz, en lüksünden, en ihtişamlısına, en başarılısından, en prestijlisine son derece basit bir yaşamımız var. Belirli yatırımlar, belirli girişimler, ardından gelen bir başarı. En fazlası ne kadar? Genelde çok zengin ve müthiş yaşayan (Yaşadığı görülen) insanlar bile ya etraftakilerinin parasını yiyor ya da bir fikrin ardından yürümüş gitmiş oluyor. Ne kadar komplike görünürse görünsün basit. Evrende bir kum tanesi bile etmeyen bu gezegen de çok basit. Basit kardeşim, sizin ideallerinizin büyüklüğü ölçüsünde küçük bir gezegende yaşıyoruz. Ben bu basitliği istemiyorum, bir dine asla inanmıyorum, asla da inanmayacağım. Bu da aradan çıkınca basit bir anlamsızlık, basit bir karmaşa ortaya çıkıyor ama sonucu asla basit olmuyor, bizler birer hiçiz ve kendi yarattığımız küçük bir koloniden fazlası değiliz. O zaman ne için yaşıyoruz? Zaten amacımız ne? Ben anlam veremiyorum, ölüm de o yüzden bazen yakın geliyor, bazen gelmiyor. Yaşarsam vakit öldürmekten başka bir şey yapmayacağım. Ölürsem belki, belki bir cevap bulacağım. Rahatlığın sembolü, 5 duyunun olmadığı, bilincin huzur bulduğu anlamsız bir zamandan münezzeh bir sonraki durak.