ayrılık kötü şey lan. uzun bir ilişkiden çıkmak ve sonraki süreç gerçekten tarif edilecek gibi değil. ister 3 ay olsun ister 1 yıl 2 ay... alışkanlıklarını yavaş yavaş yitirmeye başladığı zaman, değişik bir ruh haline bürünüyor insan. gün geçtikçe, sevdiği kişiyi kaybettiği gerçeği daha iyi anlaşılıyor..

sabah uyanınca ne yapacağını şaşırıyor mesela. telefona bakınca günaydın mesajı olmadığını görüyor artık. gece yatmadan arayıp "iyi geceler" diyecek bir kız arkadaşı olmadığını fark ediyor. gün içinde başına gelen şeyleri anlatacak birini bulamıyor. komik bir resim görüyor fakat sevdiğiyle paylaşamıyor. olmuyor da olmuyor işte. onca yaşanmışlık akla geliyor, daha da üzülüyor insan. gel gelelim, bir türlü olmuyor.

ayrılalı neredeyse 1 ay oluyor, dün doğum günümü kutladı benim. "doğum günün kutlu olsun, yeni yaşında sana mutluluklar dilerim" mesajı geldi öğle saatlerinde. hüzünlü geliyor işte bana bu durum. 1 ay önceki canım, bir tanem gibi sevgi sözcükleri gidiyor, "sana mutluluklar dilerim" geliyor. e böyle olması lazım zaten, sonuçta ayrıldık değil mi? garip geliyor ama. huyunu suyunu bildiğin insanla bu şekilde muhatap olmak üzüyor insanı.

gün geçtikçe, yeni edinilen alışkanlıklara da alışıyor insan. hayatta kalmanın en temel kuralı, alışmak. alışırsın diyorlar, olmuyor. başka kız bulunca geçer diyorlar fakat tekrardan bir başkasını sevmenin kolay olmadığını bilmiyorlar. herkes farklı şekilde deneyimliyor ilişkilerini fakat hüzün aynı...